زندگی

آه،ای زندگی  

منم که هنوز با همه پوچی از تو لبریزم  

نه بفکرم که رشته پاره کنم 

 نه بر آنم که از تو بگریزم  

همه ذرات جسم خاکی من 

 ازتو،ای شعر گرم ،در سوزند 

 آسمانهای صاف را مانند 

 که لبالب ز باده ی روزند  

با هزاران جوانه می خواند بوته نسترن سرود ترا  

هر نسیمی که می وزد در باغ می رساند به او درود ترا  

من ترا در تو جستجو کردم  

نه در آن خوابهای رویایی  

در دو دست تو سخت کاویدم  

پر شدم،پر شدم،ز زیبایی 

 پر شدم از ترانه های سیاه  

پر شدم از ترانه های سپید  

از هزاران شراره های نیاز 

 از هزاران جرقه های امید  

حیف از آن روز ها که من با خشم بتو چون دشمنی نظر کردم  

پوچ پنداشتم فریب ترا  

ز تو ماندم،ترا هدر کردم 

 غافل از آنکه تو بجایی 

 و من همچو آب روان که در گذرم   

گمشده در غبار شوم  

زوال ره تاریک مرگ می سپرم  

آه ای زندگی 

 من آینه ام  

از تو چشمم پر از نگاه شود  

ورنه گر مرگ بنگرد در من  

روی آینه ام سیاه شود 

 عاشقم،عاشق ستاره ی صبح  

عاشق ابر های سرگردان  

عاشق روزهای بارانی 

 عاشق هر چه نام توست بر آن  

می مکم با وجود تشنه خویش 

 خون سوزان لحظه های ترا  

آنچنان از تو کام می گیرم  

تا بخشم آورم خدای ترا