امید محال

هزار سال به سوی تو آمدم
افسوس
هنوز دوری دور از من ای امید محال
هنوز دوری آه از همیشه دورتری
همیشه اما در من کسی نوید دهد
که می رسم به تو
شاید هزارسال دگر
صدای قلب ترا
پشت آن حصار بلند
همیشه می شنوم

زندگی

آه،ای زندگی  

منم که هنوز با همه پوچی از تو لبریزم  

نه بفکرم که رشته پاره کنم 

 نه بر آنم که از تو بگریزم  

همه ذرات جسم خاکی من 

 ازتو،ای شعر گرم ،در سوزند 

 آسمانهای صاف را مانند 

 که لبالب ز باده ی روزند  

با هزاران جوانه می خواند بوته نسترن سرود ترا  

هر نسیمی که می وزد در باغ می رساند به او درود ترا  

من ترا در تو جستجو کردم  

نه در آن خوابهای رویایی  

در دو دست تو سخت کاویدم  

پر شدم،پر شدم،ز زیبایی 

 پر شدم از ترانه های سیاه  

پر شدم از ترانه های سپید  

از هزاران شراره های نیاز 

 از هزاران جرقه های امید  

حیف از آن روز ها که من با خشم بتو چون دشمنی نظر کردم  

پوچ پنداشتم فریب ترا  

ز تو ماندم،ترا هدر کردم 

 غافل از آنکه تو بجایی 

 و من همچو آب روان که در گذرم   

گمشده در غبار شوم  

زوال ره تاریک مرگ می سپرم  

آه ای زندگی 

 من آینه ام  

از تو چشمم پر از نگاه شود  

ورنه گر مرگ بنگرد در من  

روی آینه ام سیاه شود 

 عاشقم،عاشق ستاره ی صبح  

عاشق ابر های سرگردان  

عاشق روزهای بارانی 

 عاشق هر چه نام توست بر آن  

می مکم با وجود تشنه خویش 

 خون سوزان لحظه های ترا  

آنچنان از تو کام می گیرم  

تا بخشم آورم خدای ترا

شاید

بد جوری دچار همین طبق معمول های بی تفاوت ایم 

  این چه گفتن های بی اشاره نیز  

روزی در یکی از همین تلخ ترین ترانه ها تمام خواهد شد 

 هی بوته لرزان راه نشین غصۀ چه را می خوری؟  

کاروان ها در راه است

بادبادک

من که
می دانم بادبادک بی تاب
ترانه ها
همیشه
بر پشت بام خلوت
خاطره های تو
می افتد
دیگر
چه فرق می کند
که
بدانی باد
از کدام طرف می وزد

رودها همه از سرچشمه هفت چراغ می آیند

رودها همه از سرچشمه هفت چراغ می آیند 

 این ثانیه تعبیر خواب قرون من است  

پس در این شبانگاه بی مجال بگو 

 کجا شوم که آواز کسی آشفته از بی قراری من است!