بچه بودیم از آسمان باران می آمد
بزرگ شده ایم از چشمهایمان می آید
بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن
بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه
بچه بودیم درد دل ها را به هزار ناله می گفتیم همه می فهمیدند
بزرگ شده ایم درد دل را به صد زبان به کسی می گوییم... هیچ کس نمیفهمد
بچه بودیم دوستیامون تا نداشت
بزرگ که شدیم همه دوستیامون تا داره
بچه که بودیم بچه بودیم
بزرگ که شدیم بزرگ که نشدیم هیچ دیگه همون بچه هم نیستیم
دلم گرفته آسمون نمیتونم گریه کنم
شکنجه میشم از خودم نمیتونم شکوه کنم
انگاری کوه غصه ها رو سینه من امده
آخ داره باورم میشه خنده به ما نیومده
دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترم
تو روزگار بی کسی یه عمر که دربدرم
حتی صدای نفسم میگه که توی قفسم
من واسه آتیش زدن یه کوله بار شب بسم
دلم گرفته آسمون یکم منو حوصله کن
نگو که از این روزگار یه خورده کمتر گله کن
منو به بازی میگیره عقربه های ساعتم
برگه تقویم میکنه لحظه به لحظه لعنتم
آهای زمین یه لحظه تو نفس نزن
نچرخ تا آروم بگیره یه آدم شکسته تن
صدایم را برای باد می گذارم
و غبارم را برای هوا
اما دردم را
درد زمینی ام را برای که بگذارم؟
اشکم را برای شبنم می گذارم
و لبخندم را شاید برای رنگین کمان
عشقم را اما
عشق زمینی ام را برای که بگذارم؟
غم از درون مرا متلاشی کرد
کاهید قطره قطره تنم در زلال اشک
من پیشرفت کاهش جان را درون دل
احساس میکنم
احساس میکنم که تو بخشیده ای به من
این پر شکوه جوشش پر شوکت غرور
در من نه انتظار و نه امیدی
امید بازگشت تو ؟
- بی حاصل
من از تو بی نیاز تر از مردگان گور
دیگر به من مبخش
احساس دوست داشتن جاودانه را
با سُکر بی خیالی
اعصاب خویش را
تخدیر میکنم
من قامت بلند تو را در قصیده ای
با نقش قلب سنگ تو تصویر میکنم
زندگی یک بازی درد آور است
زندگی یک اول بی آخر است
زندگی کردیم و اما باختیم
کاخ خود را روی دریا ساختبم
لمس باید کرد این اندوه را
بر کمر باید کشید این کوه را
زندگی را با همین غمها خوش است
با همین بیش و همین کم ها خوش اشت
باختیم و هیچ شاکی نیستیم
بر زمین خوردیم و خاکی نیستیم :)