هرگز تو را فراموش نخواهم کرد،
حتی اگر مرا از یاد ببری...
و هرگز از تو رنجور نخواهم شد،
چرا که دوستت دارم...
دیوانه وار عاشقت شدم،
چرا که مهربانی را در تو دیدم...
با چشمانت وجودم را دگرگون ساختی،
و اگر تو نبودی هرگز عاشق نمی شدم...
نه تو از عشق من دست می کشی،
و نه قلب من از عشقت روی گردان می شود...
به خدا سوگند، وجودِ تو در سرنوشتِ من نوشته شده است...
و اگر با مژگانت اشاره ای کنی،
فرسنگها را خواهم پیمود...
چرا که شبِ عشق بسیار طولانیست...
و قلبم در آرزویِ تو می سوزد...
آنگاه که از برابرِ دیدگانم دور شوی،
خورشیدِ وجودم پنهان می گردد...
ابرهای غم و اندوه مرا در برمی گیرد...
و به دنیای غریبی می برند...
همیشه در قلبم حضور داری...
عشقت زندگیم را گلباران کرده است...
تمامی این دنیا را،
با قلبی پر از رمز و راز در کنارت طی کرده ام...
خیلی دلم برات تنگ می شه خواهرم....
در آنجا ، بر فراز قلهء کوه
دو پایم خسته از رنج دویدن
به خود گفتم که در این اوج دیگر
صدایم را خدا خواهد شنیدن
بسوی ابرهای تیره پرزد
نگاه روشن امیدوارم
ز دل فریاد کردم کای خداوند
من او را دوست دارم ، دوست دارم
صدایم رفت تا اعماق ظلمت
بهم زد خواب شوم اختران را
غبارآلوده و بیتاب کوبید
در زرین قصر آسمان را
ملائک با هزاران دست کوچک
کلون سخت سنگین را کشیدند
زطوفان صدای بی شکیبم
بخود لرزیده، در ابری خزیدند
ستونها همچو ماران پیچ در پیچ
درختان در مه سبزی شناور
صدایم پیکرش را شستشو داد
ز خاک ره،درون حوض کوثر
خدا در خواب رؤیا بار خود بود
بزیر پلکها پنهان نگاهش
صدایم رفت و با اندوه نالید
میان پرده های خوابگاهش
ولی آن پلکهای نقره آلود
دریغا،تا سحر گه بسته بودند
سبک چون گوش ماهی های ساحل
به روی دیده اش بنشسته بودند
صدا صد بار نومیدانه برخاست
که عاصی گردد و بر وی بتازد
صدا میخواست تا با پنجه خشم
حریر خواب او را پاره سازد
صدا فریاد میزد از سر درد
بهم کی ریزد این خواب طلائی ؟
من اینجا تشنهء یک جرعه مهر
تو آنجا خفته بر تخت خدائی
مگر چندان تواند اوج گیرد
صدائی دردمند و محنت آلود؟
چو صبح تازه از ره باز آمد
صدایم از "صدا" دیگر تهی بود
ولی اینجا بسوی آسمانهاست
هنوز این دیده امیدوارم
خدایا این صدا را می شناسی؟
من او را دوست دارم ، دوست دارم
به راستی چه سخت است خندان نگهداشتن لبها
در زمان گریستن قلبها
و تظاهر به خوشحالی در اوج غمگینی
و چه دشوار و طاقت فرساست
گذراندن روزهای تنهایی
در حالی که تظاهر می کنی هیچ چیز
برایت اهمیت ندارد
اماچه شیرین است در خاموشی و خلوت
به حال خود گریستن
آن قدر حرف است و من فقط سکوت میکنم
آمدنت را سکوت کردم
داشتنت را سکوت کردم
رفتنت را سکوت کردم
انتظار باز گشتت را هم....
حالا نوبت توست
باید در سکوت به تماشا بنشینی
سوختنم را
بعد از آن دیوانگی ها ای دریغ
باورم ناید که عاشق گشته ام
گوئیا «او» مرده در من کاینچنین
خسته و خاموش و باطل گشته ام
هر دم از آیینه می پرسم ملول
چیستم دیگر، به چشمت چیستم؟
لیک در آیینه می بینم که ، وای
سایه ای هم زانچه بودم نیستم
همچو آن رقاصه ی هندو به ناز
پای می کوبم ولی بر گور خویش
وه که با صد حسرت این ویرانه را
روشنی بخشیده ام از نور خویش
ره نمی جویم بسوی شهر روز
بی گمان در قعر گوری خفته ام
گوهری دارم ولی آن را ز بیم
در دل مرداب ها بنهفته ام
می روم … اما نمی پرسم ز خویش
ره کجا … ؟ منزل کجا … ؟ مقصود چیست؟
بوسه می بخشم ولی خود غافلم
کاین دل دیوانه را معبود کیست
« او» چو در من مرد ، ناگه هر چه بود
در نگاهم حالتی دیگر گرفت
گوئیا شب با دو دست سرد خویش
روح بی تاب مرا در بر گرفت
آه … آری… این منم … اما چه سود
« او» که در من بود ، دیگر ، نیست ، نیست
می خروشم زیر لب دیوانه وار
« او» که در من بود ، آخر کیست ، کیست؟