آهسته

آهسته از متن تاریکی ها می گذرم   

و پشت همان هزار پیچ همیشگی  

برای آسمان شمعی روشن می کنم  

و به جای همه شمع ها   

از پروانه های سوخته ، عذر می خواهم.
بغض را می گذارم بماند دیر برود 

 اما حرف را به باد می سپارم ؛    

حرف من ، چون کاغذ مچاله ای در باد می دود   

و من در نمی دانم کجای این بی کجایی   

پر شتاب تنها میهمان نگاه شمع و ماه نا تمام ،  

سهم پرندگان را از آسمان شب کنار می گذارم.
وقت هایی که ندارم ،   

دست های بی روز و بی سرنوشتم را از این همه تلاطم روبرو ،    

رها می کنم تا دورترین جاده های بی شب و بی تمام ماه را بیدار کنم